антон, 38 - 28 ноября 2007 03:21

Сумна…
Глядзіш на зоры, шукаеш поўню, а поўня зайшла за хмару. Усяго толькі на пяць хвілін, але ад гэтага робіцца сумна… А можа зусім па-іншаму? Проста не хапае каханага чалавека, таго, хто бы абняў, прытуліў да сэрца і ціха, быццам праспяваў, сказаў: “Хопіць раскісаць. Усё будзе добра, бо я ж побач. Я кахаю цябе…”
І я цябе… і я цябе не ведаю. Можа калі і бачыліся, так, на адно імгненне. Стаялі ў адным натоўпе ды не заўважылі, клікалі, а не дачуліся, чакалі ды прайшлі, ведалі, што ёсць, а не сустрэліся… Шкада… Але я ведаю, што ўсё яшчэ наперадзе. Галоўнае, што мы адчуваем прысутнасць адзін аднаго – і наш сум, наша жаданне кахаць хутка звядзе нас у кропцы адліку новага ўзаемнага жыцця.
;)

• 
• 
•